1 mei 2020 een datum die ik niet snel vergeet. Mijn zusje stapt die dag in het huwelijk. Een bijzondere dag voor haar en voor ons. Bijzonder mede omdat we met z’n allen midden in de Corona tijd zitten.

Daar zit je dan met zijn alleen in een veel te grote Raadszaal voor de kleine groep mensen, die aanwezig zijn. Het eerste huwelijk sinds Corona vertelt de bode. Vele huwelijken zijn uitgesteld vanwege. Dit huwelijk niet, daar is geen tijd voor.

Je ziet en voelt de zoektocht bij de bode. Dus jullie wonen bij elkaar. Fijn, dan mogen jullie bij elkaar zitten. Het andere deel van het gezelschap zit tegenover ons. Ik voel en zie een afstand. Zo raar allemaal.

Een mooie plechtigheid waarbij je vergeet dat we leven in Corona tijd, totdat de plechtigheid achter de rug is. En het moment van feliciteren ‘normaal’ gesproken aanbreekt. Nu niet, want het mag niet. De enige die het bruidspaar heeft mogen feliciteren waren mijn kinderen, omdat zij de ringen mochten uitreiken.

Nog een paar foto’s, snel nog een kado en dan is het allemaal achter de rug. Gezellig samen zijn behoord, door Corona, niet tot de mogelijkheden. Onderweg naar huis ontstaat bij mij de gedachte, dus dit is dan een “afstandshuwelijk” een andere vorm van warmte en genegenheid t.o.v. elkaar. Mooi en toch mis ik de oude manier. Een lichte vertwijfeling slaat toe en het gemis naar toen.

Hoe is dat voor jou? Op welke momenten mis jij de tijd van toen?